Elke woensdag hebben we een Drink 'n Draw tekenclubje.
We komen met z'n allen bij elkaar in een openbare ruimte om te tekenen, te kletsen en wat te drinken. Afgelopen woensdag zaten we in een bioscoop restaurantje aan een grote tafel, die gedeeld werd door tekenaars en willekeurige film bezoekers. Gaandeweg kreeg een van de dames door dat ze nagetekend werd door een deelnemer en zo raakten we met z'n allen in gesprek.
(Tip: mocht je mensen willen ontmoeten, koop een hondje. Of ga tekenen in een openbare omgeving. Enorme ijsbreker. :)
De vrouw vertelde enthousiast, al zoekende op haar telefoon: "Mijn zoon tekent ook. Maar hij is nog maar net begonnen. En ik wil best wat laten zien, maar hij tekent allemaal van die akelige dingen...Nogal horror-achtig..."
Flashback!
Ik zie mezelf nog zitten.
s'Avonds laat.
Thuis op mijn kamer.
Achter mijn burootje. Jaartje of 8, 9 oud... en maar proberen om die ideale spierbundel van een Superman te tekenen. Een snelle auto in perspectief... Een aquarel van Spiderman.
Ik was natuurlijk ook nog maar net begonnen met tekenen. En de lat lag veeeeels te hoog. Gepubliceerde tekenaars, zoals die van Superman, Spiderwoman of de Hulk, hebben jarenlange ervaring. Dat ga je niet in één avond evenaren...
En met die zelfkritiek, gierend door je hoofd, is tekenen niet leuk. Dus tekende ik robots. Monsters. Kabouters of zombies. Figuren waar niemand echt kritisch op kon zijn. Ook ik niet. Omdat ze simpelweg niet bestonden. Er was geen voorbeeld. Geen referentie. Dus kon ik ook niks fout doen. Niemand die mij kon vertellen hoe MIJN robots, monsters, kabouters of zombies er uit moesten zien. Die had ik zelf bedacht. En wellicht ook wel daarom dat mijn zelf-kritiek milder was. Juist omdat ik het leuk vond. Ik verasste mezelf met grappige vondsten. Vreemde combinaties, stijlen en thema's. Horror. Fantasy. Sci-Fi. Het was spelen met lijnen, vormen en compositie. Ik was tevreden.
En dat ik gaandeweg dingen leerde had ik helemaal niet in de gaten...
Terug naar dat tafeltje bij de drink & draw.
"Ah! Horror! Dat ken ik ja! zei ik. Een veilige omgeving om in te leren tekenen!"
En ik vertelde haar bovenstaande anecdote.
"Ach, zo had ik het nog nooit bekeken.", zegt ze.
Hmmm. Ik ook niet, dacht ik.
